2 mei, dag 4

Haus der Begegung, 11.30 uur

Hallo Allemaal,

vandaag staat in het teken van herdenken. Nu zitten we nog evne in de laatste vergadering. Dat kost veel energie, maar wordt ook heel prachtig.

Ik heb mijn gedicht net afgedrukt, (zie wel dat er nog spelfouten inzitten). Maar goed, we mogen niets aan veranderen. Dit is het eindpunt en dat moet het blijven. Is wel ontzettend eng, om het straks te doen. Maar de herdenking opzich is wel ontzettend mooi, op het bloemstuk na trouwens. Help daar zitten we nog over in.

dit is mijn gedicht:

Ik kwam hier binnen

Ik kwam hier binnen,

de omgeving geeft een rustig gevoel.

Het zonnetje schijnt hier op ’t pad,

een vredige sfeer is voelbaar.

Ik liep iets verder,

de poort doemt dreigend op.

Achter mij vullen wolken de lucht,

een spanning trekt als een deken over ‘t kamp.

Ik sta even stil,

zie een kale grindvlakte voor me.

Probeer aan de hand van verhalen,

een beeld van alles te schetsen.

Ik eindig bij het water,

probeer alle indrukken te verwerken.

Het gevoel, de ideeën een plekje te geven,

terwijl een windvlaag voor onrust zorgt.

Ik ga hier weg,

met alle beelden en verhalen.

Om ze straks thuis weer door te geven,

zodat t nooit verloren gaan.

 De tassen zijn al ingeleverd, na de warme lunch straks gaat dat de bus in en vanaf dat moment gaan we aan een stuk door. Totdat we in de bus in gaan vanavond en eindigen we in Berlijn.

Waar ik niet weet of ik internet heb;-)

dus misschien pas weer tot thuis

xx

20.00 in de bus.

Eindelijk zitten we in de bus. We hebben er nu de langste dag van deze week opzitten en ook gelijk de indrukwekkendste ben ik bang. Na de workshops van vanochtend, zijn we in de laatste vergaderingen gegaan. Dat was erg boeiend en veel werk. Na heerlijke aardappelpuree, iets van witte kool in saus en een stuk vlees. Was het tijd voor keihard bikkelen. Eerst een generale repetitie over het kampterrein. Dat was al erg lastig, want iedereen stond onder spanning. Met z’n elven deden we ons rondje en gingen daarna met z’n drieën de stoelen klaar zetten op alle punten.

De rest van de groep ging alvast presenteren wat zij voor opdrachten gemaakt hebben. Maar wij gingen nog even de laatste dingen doen. Kleine dingen inpakken, laatste stukken doorlezen maar vooral er weer even voor elkaar zijn.

Om drie uurzijn we de groep op gaan halen. Deze kon toen mee komen want om kwart over drie verzamelde we met z;n allen bij de poort naar het kamp. Samen met Michelle en Nicole stond ik daar met een bos rozen. De overlevende konden gaan zitten en Donja begon met vertellen. Hierna kwam Greet van het vrouwen comité Ravensbrück  aan het woord. Hierna begon de stille tocht, ons bloemstuk voorop, daarachter de vier overlevende met hun begeleiders en als laatste de studenten. Wij (Nicole, Michelle en ik) liepen er daarna achter. Zodat we de groep konden begeleider.

Net op het kamp stonden we even stil (de overlevende zaten). Eerst vertelde een student wat over een bepaalde overlevende en daarna vertelde een overlevende wat over de kracht van de leerkracht. Op die manier hadden we eerst Selma en Magrit. Hierna liepen we een stukje verder en stonden we stil bij een stukje over Ernst en Beppie. Erg ontroerend, en ook mooi om te zien. We hadden hier namelijk gister de hele dag aan gewerkt. Om van de interviews van gister, mooi teksten te kunnen schrijven.

Hierna vervolgde de stille tocht nogmaals, indrukwekkend om te zien dat kan ik je wel vertellen. OP het volgende punt was ik aan de beurt. Na het eerste emotionele nummer van Maarten Peters (waarbij veel mensen de ogen al vol schoten) moest ik mijn gedicht voorlezen. Trillend op mijn benen, dat kan ik je wel vertellen. Maar achteraf hoorde ik van Selma, dat ze het super vondt. Niemand kon mijn zenuwen zien, zeiden ze. Nou ik kan zeggen, ik heb nog nooit zo getrild, mijn knieën knikte letterlijk en figuurlijk.

Toen het voorbij was, zong maarten Peters samen met Nicole (onze student) nog een nummer. Dat was emotioneel, ondertussen had een groot deel van ons moeite met de ogen droog te houden. We hadden ngo een stop, bij het Nederlandse monument op de muur. Daar werd door Michelle een songtekst van Maarten voor gelezen. Hierna vervolgde we onze weg naar het monument bij het water. Daar hebben Selma en Beppie de krans gelegd. En na nog een nummer van Maarten Peters, gingen de overlevende hun roos in het water gooien. Daarop volgde wij. Dat was het meest emotionele van de dag.  Ook ik kon mijn ogen niet droog houden. Het was super mooi gewoon, omdat te zien en ook te zien hoe wij met z’n allen voor elkaar konden zorgen. Echt iets emotioneels en belangrijks. Zelfs de overlevende moesten een traantje laten, terwijl zij het ondertussen , na al die jaren, het gewoon vinden.

Na een bakje koffie of thee om bij te komen. Ben ik met een paar even de stoelen enzovoorts op gaan ruimen. En was het tijd om het filmpje, waarin je een portret van de overlevende kon zien, te bekijken, een foto te maken en afscheid te nemen. Erg moeilijk, is om van deze krachtige mensen afscheid te nemen. Echt deze vier mensen en sowieso deze reis is in mijn hart gesloten. Het doet echt wat met je leven om hierheen te zijn geweest.

Heel raar, om van al dat mooie over te gaan naar het praktische, even avondeten. En daarna de bus in. Waar ik nu nog zit. Ik voel  me helemaal leeg, moe en vrij emotioneel. Gelukkig niet als enige, de sfeer in de bus heel fijn. Sommige gaan vanavond de kroeg nog in (ja zelfs onze begeleiding, die vrij streng overkomen), maar wij gaan een ijsje halen. Ja we hadden vandaag geen toetje en op een of andere manier kunnen we dat wel even gebruiken.

Ik weet niet of ik straks internet heb, anders kan ik dit gelijk plaatsen. Misschien ook nog wel wat foto’s en ook een filmpoje van mijn “spreken”. En anders is er het erg jammer en horen jullie later van mij.

Sowieso als ik thuis ben, genoeg om te vertellen. Dat kan ik je goed vertellen, want dit heeft zo’n indruk op mij gemaakt.  En ik denk dat het wel heel belangrijk is om dit met mensen te delen.