4 mei, dag 6

Vandaag heb ik er een reis van 15 uur erop zitten. Nadat de wekker om half 7 gegaan was, zijn we ons bed uitgestapt hebben we de lakens in de karren op de gang gestopt en zijn we onze tassen/koffers verder in gaan pakken. Die hebben we bij de ingang gedropt en om 7 uur zaten we alweer aan ons uitgebreid ontbijtje.

Tassen en koffers konden kwart voor acht de bus in, waarna de laatste inkopen gedaan werden en iedereen zijn/haar plekje in de bus zocht. Na een uur en een kwartier rijden, moesten we helaas een “noodstop” maken. De koelvloeistofleiding was gesprongen en we moesten toch echt aan de kant zetten en een bedrijf laten komen. Gelukkig zat die maar een 20 minuutjes van ons vandaan. Dus we zouden dan nog op tijd in Westerbork zijn voor de herdenking. Helaas werd die kans steeds kleiner, naarmate de tijd verstreek. En helemaal toen de hulpdienst na pas 3,5 uur verscheen en het lek alleen op provisorische manier kon repareren. Waarna we nog even naar de garage mee moesten en gelukkig na 4,5 uur vertraging de weg weer op konden.

Ondertussen werden overal de noodplannen gemaakt, zodat iedereen zijn treinverbinding kon halen en thuis kon komen. Omdat te regelen, werd besloten de passagiers naar Utrecht Centraal niet in Westerbork over te laten stappen, maar in Rheine, Duitsland.

Dit hield in, dat we niet meer met ze allen naar Westerbork zouden gaan en daar de bus naar Utrecht zouden nemen, maar we al in Rheine de overstap zouden maken. We kwamen rond 10 voor acht aan op de autohof in Rheine. Waar we in de bus zijn blijven zitten, het nummer van Maarten Peters hebben geluisterd en daarna de twee minuten stilte gehouden hebben. Helaas was het toen toch echt de tijd om de tassen over te laden en afscheid van elkaar te nemen. Na zo’n emotionele reis valt dat nog lang niet mee! Een deel van ons vaste “clubje” bleef en ging mee naar Westerbork. Onze nieuwe bus vertrok eerder dan de andere bus, waardoor we uitgezwaaid werden en het afscheid op die manier een feit was.

In Deventer namen we alweer afscheid van een groep studenten in de bus, die daar opgehaald werden of de bus namen. En rond half elf waren we eindelijk in Utrecht, waar mijn moeder mij binnen in het station op stond te wachten. Mijn vader en zusje hadden rondjes gereden in de auto en op die manier kon ik eindelijk aan mijn laatste deel van de reis gaan beginnen. Om rond 12 uur eindelijk vermoeid, maar vol avonturen, verhalen, emoties thuis te zijn.